Jaja, 't is me gelukt: ik heb gevlogen in de US of A!
En 't was nog gemakelijk ook!
't is te zeggen: de papperasserijen in orde krijgen was gemakkelijk, het vliegen zelf was wat meer stresserend. Met al die cowboys daar!
Deel 1: De authoriteiten.
Ik had in ons onvolprezen club-blaadje gelezen dat een ander clublid met zeer weinig poespas zijn JAR (europese) vergunning ook geldig had gekregen voor de FAA (de amerikaanse luchtvaart authoriteiten).
Ook geprobeerd: slechts 1 formulier invullen en samen met copies van mijn Belgische documenten gefaxt naar Oklahoma City. En dan een maand wachten op een officiele bevstiging: "We hebben het gecheckt met de Belgische authoriteiten en uw vergunning is inderdaad geldig." Cool!
Volgende stap: een bezoekje aan een FSDO("Flight Standards District Office") naar keuze. Ik koos die van San Jose, want dat lag in de buurt van waar we verbleven in de States. Daar werd ik prima geholpen door 2 dametjes die me moesten helpen met het omrekenen van mijn gewicht en grootte in die bizarre inches en lbs.
En dat was't eigenlijk! Geen diepte interview over mijn terroristische intenties, geen strafblad check, geen bewijs van goed gedrag en zeden, geen grapjes over Allah, na een kwartier stond ik terug buiten met een voorlopige vergunning voor 120 dagen. De echte vergunning sturen ze naar mijn thuis adres na.
Deel 2: Een vliegerke vinden.
Stijn, een vriend van mij waar we logeerden in Amerika, woont dus in Santa Cruz en als cadeautje voor ons verblijf daar wou ik hem mee nemen voor een rondje "vlieg-eens-over-mijn-huis". Watsonville is een luchthaven vlakbij, dus daar ben ik bij enkele vliegtuig-verhuur bedrijfjes langs geweest. De goedkoopste en tofste was deSanta Cruz Flying Club.
Dat is wel een "club", maar niks zoals de RAAC: ze missen een belangrijk element: de OO-BAR, een clublokaal. Vriendelijk mensen daar, heel relaxed. Zelfs een (orange!?) t-shirt gekregen!
Ik kon er kiezen tussen een 2zitter (C152) en 2 4zitters: een C172 en een Piper Cherokee( zeer vergelijkbaar met een Piper Warrior, zoals die van de RAAC).
Deel 3: De vlucht.
Het weer was helaas wel niet onze beste vriend: Santa Cruz ligt aan de kust, en heeft nogal veel last van mist die over de oceaan aan komt drijven. Normaal verdwijnt die tegen de middag. Maar dus niet op de dag dat we de lucht in wilden.
Boven de luchthaven zelf was het weer die dag dan weer wel in orde.
We besloten dan maar om alle passagiers mee te nemen tijdens mijn check-ride, we zouden toch niet tot in Santa Cruz kunnen vliegen die dag, en dan waren ze toch al de lucht in gegaan.
Ik koos de C172 "N7420G", met dat type had ik nog niet gevlogen, dus daar op gelost worden was dan gelijk mooi meegenomen.
Ik moest eerst een klein theoretisch examen invullen, en dat samen met de instructeur even overlopen. Geen problemen, een C172 lijkt zeer zeer sterk op een C152, waar ik al veel mee gevlogen had.
De check zelf dan: we hebben het bij de klassieke touch 'n go's gehouden, echt ver konden we niet uit het circuit wegens de kust-mist.
Zeer krachtige motor die C172, 160 PK. Dus zelfs met 4 personen aan boord, raket-gewijs de lucht in.
Wel aardig wat rechter voet nodig als je vol gas geeft.
Een grote onhandigheid vond ik de flap selector. In Belgie is dat een hendeltje dat je in een bepaalde stand zet, en dan worden de flaps electrisch naar die positie gedraaid. Hier niet: het was een schakelaar waar je op moest blijven duwen, tot een wijzertje je vertelde dat de flaps stonden waar je ze wilde hebben. Zeer onhandig als je een touch 'n go doet want je moet dan je rechterhand van de gashendel halen tot de flaps juist staan. Gelukkig hielp de instructeur met die flaps, zodat ik mij kon concentreren op speed, attitude, altitude en mijn hand ondertussen op de gas hendel houden.
't Ging prima allemaal, buiten 1 "balked-landing" met proper uitgevoerde Go-around en de passagiers hebben toch een beetje genoten van het uitzicht, maar na 7 touch 'n go's waren ze toch wel blij dat het gedaan was. Begrijpelijk, maar meer zat er niet in met dat weer. Sorry!
Deel 4: De luchthaven: Watsonville (KWVI).
Da's wel andere koek als Deurne! In Deurne staan schat ik een 50'tal "vliegerkes". In Watsonville 331! Allemaal buiten op de tarmac mooi op een rij! Ook in de lucht was het druk: met 4 toestellen tegelijk in het circuit, een helicoptertje er nog tussen en allemaal zonder toren! Letterlijk 5 seconden nadat ik bijvoorbeeld zei: "N20G, beginning of left-hand downwind for 20", hoorde ik de volgende al "..., beginning of left-hand downwind for 20". Ik had eigenlijk een achteruigkijk spiegeltje nodig om alles in 't oog te houden!
Ter vergelijking: in Deurne worden maar 2 toestellen tegelijk in het circuit toegelaten, en dan nog gecontroleerd door een toren!
KWVI is blijkbaar een van de drukste amerikaanse luchthaventjes zonder toren.
Ook moeilijker om het plat amerikaans te verstaan, geeft mij dan maar een Antwerpse "We have the plaajn in saajt!"
Deel 5: Dus:
met een nieuw type gevlogen: Cessna C172,
een "amerikaanse" vergunning,
goed geamuseerd,
wel spijtig dat ik niet meer heb kunnen vliegen. 't Was dus eigenlijk meer een "proof-of-concept".
Maar er staat toch mooi een Amerikaanse luchthaven in mijne logbook!
logbook entry:
date dep dest reg time ldg
26/09/06 KWVI - KWVI N7420G 0054 7
Meer lezen...
